Praca jako kategoria społeczna obejmująca umiejętności pracy, sposoby jej organizowania, narzędzi, urządzenia techniczne, a także wyprodukowane dobra stanowi element kultury danego społeczeństwa.

Powstała w procesie pracy kultura obejmuje zarówno narzędzia pracy i jej metody, jak też wzory życia i wzory osobowe, które ludzie chcą w pracy i dzięki pracy realizować. Ideałem dobrego pracownika jest człowiek mający takie cechy jak: uczciwość, solidność, koleżeńskość, zaangażowanie, przyswojenie sobie zasad dobrej roboty, a więc postępowanie sprawnego, skutecznego i wydajnego. Między postulatami a faktycznymi zwyczajami pracy zachodzą jednak rozbieżności. Poziom umiejętność zawodowych, wykorzystania wiedzy, zainteresowania i odpowiedzialność nie zawsze jest zgodny z założeniami, co uważne jest za przejaw niskiego poziomu kultury pracy. Zachowania się ludzi w pracy podlegają stałym ocenom odwołującym się do norm technicznych, ekonomicznych, a także moralnych. Wyobrażenia o tym, co dobre, a co złe w postępowaniu ludzi w toku wykonywania pracy składają się na moralność pracy lub etykę zawodową. Jej elementami są oceny, normy, wzory postępowania i ideały osobowe regulujące zachowanie się jednostek, stosunki między jednostkami a społeczeństwem i grupami społecznymi. Podstawą moralności pracy nie są przepisy i regulaminu, lecz poczucie moralne wspólne ludziom danej kultury, pozwalające ocenić zachowania w takich kategoriach, jak: sprawiedliwość, godność osobista, prawo do szczęścia, do pomocy itp.

1 T. Kotarbiński, Traktat o dobrej robocie

2 D. R. Kamerschen; R. B. Mc Kenzie; C. Nardinelii, Ekonomia

3 J. Szczepański